Ronny Stijleman

Een man uit een stuk

Vandaag rijden we van de Platanenlaan naar de Platanendreef. De straatnamen liggen dicht bij elkaar en de straten gelukkig ook. Ditmaal rijden we ’t Essenhout af en draaien rechtsaf waar nodig om op tijd aan te komen bij ne straffe gast van de 34. Een van de koprijders, een die soms letterlijk met zijn hoofd op het stuur volle gas geeft – en als we schrijven volle gas neemt dan maar aan dat het trappen geblazen is.

We bellen aan. Die deurbel lijkt wel verbonden met het licht en de poort van de garage want die gaat haast onmiddellijk open. Vanachter de hoek horen we: ‘Rudi, hier!’ Oké, hier dat is dan daar en wij naar ginder. Ronny Stijleman wacht ons op met een brede glimlach en een ferme handdruk ‘Kom binnen, kom binnen’. Binnen worden we opgenomen in de huiselijke sfeer, er wordt gestreken, de zoon studeert (en skypet – aan de ander kant weerklinkt een lieflijke stem, studeren kan in deze moderne tijden leuk zijn). We zetten ons neer aan tafel, praten wat over nieuwjaar, het oude jaar en het nieuwe seizoen om dan tot de orde van de dag over te gaan De Spartaan!

Halverwege 2009 komt Ronny bij De Spartaan terecht. Daarvoor heeft hij meer dan 10 jaar bij de Platanen gereden een ploeg op amper 100 meter van bij hem vandaan. Jos Lemmens en Danny Rogiers kerels waar Ronny altijd mee ging skiën, maakten van deze Plataan een Spartaan. Niet alleen hun ‘alte kameraden’ touch maar veeleer hun argument dat de Spartanen in tegenstelling tot de Platanen alle zondagen afwisselende ritten rijden en verschillende groepen hebben, deed Ronny besluiten om lid te worden van De Spartaan. Hij begon onmiddellijk bij den 32.

Dat De Spartaan verschillende groepen heeft vindt Ronny een enorm voordeel want je kan naargelang je conditie kiezen waar je van start gaat. Daarnaast voelt het avontuurlijk aan dat er zoveel verschillende ritten zijn dat biedt afwisseling tijdens het fietsen waardoor het aangenamer wordt. Voorts leer je door de jaren veel mensen kennen van alle groepen. Het sociale aspect, de gezelligheid staat bij Ronny hoog aangeschreven en ook dat vindt hij in overvloed bij De Spartaan. Los daarvan bepaalt de vorm het aanvoelen van de rit en het rijden zelf. Het systeem van de ritcommissarissen zoals dat van ons zorgt voor een goed verloop van de ritten.

Ronny begon te fietsen op zijn 17, dat is bijna 30 jaar geleden – wat gaat de tijd toch snel! Hij had vroeger altijd graag willen koersen, maar zijn vader had zelf gekoerst in zijn tijd en had een zwaar ongeval gehad. Daardoor mocht Ronny niet beginnen koersen. Je kan je dan wel inbeelden hoe kleine Ronny heeft moeten praten als Brugman om toch nog een koersfietske los te krijgen: hij was toen al 17. Maar Ronny is een man met een ijzeren doorzettingsvermogen, dus nu was het zover hij had zijn racemachine en met enkel kameraden maakte hij de wegen onveilig in de buurt. Zij reden de stenen uit de grond, dat was toen geen erg de Macadam en nadien het asfalt begon in de mode te geraken dus die stenen moesten er toch uit. Ronny de dienst wegenwerken van de gemeente en openbare werken van zowel de provincie als van de Staat danken je hiervoor van harte. Dat zou hij blijven doen tot zijn dertigste (fietsen niet de stenen uit de grond rijden, er lag nu bijna overal asfalt, dus dat ging niet meer). Hij vermeldt er nog even bij dat hij beginnen fietsen is met enkele ‘maten’ omdat het in die dagen voor een zeventienjarige niet zo evident was om wij een wielertoeristenclub te gaan rijden.

Inmiddels heeft Isa het schattige hondje van de familie Stijleman ontdekt dat als ze haar balletje bij mij legt ik dat altijd wegwerp. Ja, dat moet je maar een keer doen en je hebt het zitten voor de duur van je bezoek. Isa kijkt me aan met haar schattige ogen. Dan kan je toch niet anders. Het balletje zweeft nog maar eens door de lucht.

Ronny is een veelzijdig sportman. Hij heeft niet alleen gefietst. Nee, hij heeft daarenboven hardgelopen, geturnd, gebadmintond, getafeltennist tot zelfs biljarten toe denk ik maar dat weet ik niet zeker, de verbeelding speelt me wel eens parten. ‘Lopen’, zegt Ronny, ‘biedt het voordeel dat je minder lang weg bent en hetzelfde resultaat hebt.’ Edoch, het bloedt loopt waar het niet gaan kan: Ronny Stijleman rolde als vanzelf binnen in het wielertoeristenmilieu en dat was zijn onmiddellijk zijn ding, zijn roeping. Ergens herinnert hij zich dat hij toen een gouden lijntje zag rond de wolkjes in schaapformatie die die dag de zachtblauwe hemel opvrolijkten … want hij had toch altijd oh zo graag willen koersen. Het was wel niet hetzelfde maar de Rolling Stones leren ons; ‘You can’t always get what you want … you get what you need!’. Wat Mick dan ook uitkraamt Ronny heeft met De Spartaan – de club waren dromen werkelijkheid worden – als koerskes gereden: Polderkoerskes. En hij reed ook al op de piste in de winter om te trainen. Aha, nu weten waarom mijnheer Stijleman niet te stoppen is. Op die fietsen waarmee je op de piste rijdt staan geen remmen maar wel een doortrapper. Ergo je kan niet stoppen en het is doortrappen geblazen. Daardoor is onze Ronny niet te stoppen als hij aan de kop rijdt, denken we.

Ronny heeft een enorme gedrevenheid. Hij rijdt graag aan de kop: hij vindt zichzelf een tempoman – ja en wat voor een tempo? Ook het vrij stuk rijdt hij graag – dan kan hij een koersen, nee? Hij doet dat heel graag maar mist de explosiviteit – om te ontploffen, vindt hij dat. Klimmen van de andere kant doet hij heel graag, dat gaat hem zeer goed af. Hij beklom de Ventoux en de Stelvio. Wablieft de Stelvio de Heilige Berg waar mijn held Fausto Coppi op een Bianchi iedereen aan flarden reed en waar zijn naam toen in de sneeuw geschreven stond – ik maak een diepe buiging voor de Ronny. Isa profiteert ervan om het balletje voor mijn neus te leggen. Goed ik werp nog eens een balletje op. Reed je ook hier in België al VWB-ritten of zo? De resem ritten komen op me af als kwam Ronny tegen hoge snelheid van een berg afgereden: de Ronde Van Vlaanderen, de Schekldeprijs, Tilf-Bastogne-Tilf, La Redoute …. Met een fijne glimlach en een doordringende blik kijkt Ronny me aan. Hij houdt van fietsen, fietsen tout court daarbij zoekt hij verschillende uitdagingen: ‘The Sky is The Limit,’ zeggen ze in ’t Frans.

Mevrouw Stijleman, een beeldige vouw, neemt mij even apart. ‘Ronny zit teveel op zijne velo. Ik moet hier alles zelf doen.’ Ze toont ons de ‘Help mijne man is ne klusser’-jobkes die er allemaal nog moeten gedaan worden. We herstellen gauw een deurknop, fiksen een licht en een stekker en beloven dat wij eens met hem hierover zullen spreken. Natuurlijk zelf een fietsmaniak zijnde zal dat moeilijk zijn. Misschien Ronny eens voorstellen om wat vaker een bloemetje mee te brengen.

Fietsen betekent echter meer dan pedalen rondtrappen. Voor Ronny, we haalden het al aan, maar hij onderstreept het nog eens, gaat het om het sociale, het onder de mensen zijn, een babbeltje, de gezelligheid, het samen uit samen thuis en ook de aprés-bike is tof, maar door gebrek aan tijd kan hij helaas niet altijd mee binnenkomen. Ook de organisatie van De Spartaan noemt hij ronduit super. Dank aan iedereen die aan de kar trekt: Anja Verhoeven, Marc Guns, Ludo Bocken, Ivo Maes, enfin alle bestuursleden en de ritcommissarissen door de mensen die zich inzetten voor de club is De Spartaan een goed geoliede machine. Er is wel altijd iets aan de gang nieuwjaarsreceptie, snertrit, broodjesritten, grote ritten, BBQ, ladiesrit, atb-tocht, KOTK van De Klok, Adri Van Der Poel van de Stoempers, Bal van De Spartaan, prachtige website, maar ook een handig clubblad … De Spartaan bruist, De Spartaan leeft! Kijk naar de teamgeest, het is echt een club van vrienden. Wij zijn Spartanen van alle leeftijden, mannen en vrouwen, Belgen en Nederlanders dat alles maakt De Spartaan uniek.

We zwieren het balletje nog eens weg. Kijk als je altijd graag wilde koersen dan is het logisch dat het fietsen centraal staan, maar Ronny voegt daar wel aan toe dat het meer moet zijn dan louter dat. Het gaat over sportief bezig zijn in een kameraadschappelijke sfeer. Fietsen moet ontspanning zijn maar voor Ronny Stijleman is ontspanning er eens stevig tegenaan gaan, afreageren, stevige inspanning zodat je ‘voelt’ dat je gefietst hebt en dat is dan eigenlijk ontspanning. Ja, zo kan je het ook bezien – een filosofie als een ander.

Ronny rijdt al jaren op een Ridley Feniks maar focust op de groep en daar gaat zijn voorkeur uit naar Campagnolo Athena, maar misschien nog veel belangrijker is de fietsenmaker en de goede service en dat vindt hij bij Marc Guns.

Als favorieten geeft hij op : Cancellara om zijn menselijkheid en aanspreekbaarheid en Sven Nijs omdat die er 300% voor leeft en uiteraard en nu klinkt het voor ons als hemelse muziek Marianne Vos die rijdt iedereen naar huis op alles dat twee wielen heeft. In het veldrijden ziet hij in Mathieu Van Der Poel de man van de toekomst.

Als goede raad heeft hij een wat officiële mededeling. Daarom schuiven we de tafel opzij, Isa legt haar balletje weg, er wordt gestopt met strijken en studeren (zelf de Skypepartner aan de andere kant blijft even rustig) dan proclameert Ronny: ‘Blijf de unieke combinatie tussen sportiviteit en kameraadschap hoog in het vaandel dragen.’ We barsten in tranen uit en vallen mekaar in de armen terwijl het clublied op de achtergrond weerklinkt. Ja, zo moet het ongeveer geweest zijn.

Ronny; De Spartaan kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk mensen zoals jij zijn. Fietsers die niet alleen in het peloton hun verantwoordelijkheid opnemen, maar die daarnaast ook nog de clubgeest en het sociale hooghouden. Leden die er bijna altijd zijn, die sfeer maken, die toegevoegde waarde creëren. Daarom Ronny wil De Spartaan, hoewel we weten dat je niet van tierlantijntjes houdt, je bij de schouders nemen en kort maar krachtig zeggen: Bedankt, het is tof dat er mannen zoals jij zijn. (RS)  

terug naar startpagina: klik hier