Marc en Alice

Vrijdag 20 september 2013

Marc en Alice Van Belle - Van Wallendael rijden bij de 25-groep

Op één lijn

Wanneer we contact nemen met Marc en Alice voor een gesprekje rond ‘in de kijker’ moeten we het meteen een weekje uitstellen. Zij zetten namelijk zelf hun kleinkinderen een weekje ‘in de kijker’. Alice en Marc ten voeten uit: attente aandacht voor zij die hen omringen. Dat blijkt eens temeer wanneer we een week later in de veranda luisteren naar hun verhalen of beter hun verhaal. Wat onmiddellijk opvalt is dat unisono geheel: hoe de één de ander zijn story aanvult, corrigeert of bijtreedt. Je luistert hier niet naar Marc of Alice maar naar Marc en Alice.

Zoon Kurt was reeds lid van De Spartaan toen in 1993 Marc en Alice de nieuwjaarsreceptie bijwoonden. Jan Janssen vroeg hen daar of ze niet kwamen fietsen. Ja, waarom niet? Niet veel later sloot Marc op een ‘oude’ koersvelo bij de ploeg aan. In Den Hoorn dat herinnert hij zich nog goed – Alice bevestigt - en bij de B-ploeg wat toen in feite de damesploeg was. Marc en Alice zetten er meteen mee hun schouders onder. Alice herhaalt de vraag die bij de dames speelde: ‘De mannen zijn iedere zondag gaan fietsen. Dat kunnen wij ook, wie weet er de weg?’ Zo trok de B-ploeg zich op gang, die Maria en Els enkele weken voordien reeds in de startblokken hadden gezet. Als vanzelf evolueerde de groep vanuit het Putse sociale netwerk: Pauline, Dini, Greet, Rita e.a. sloten gewillig bij aan. Op goed 1 jaar ontpopte er zich een gezellige ploeg van 12 à 15 fietsers die gewoon samen wilden fietsen en bewegen onder het motto: ‘Samen uit, samen thuis!’. Marc, Benny en Willy Somers waren gedurende vele jaren de vaste koprijders. Alice en Marc maar ook Greet en Wendy e.a begonnen wekelijks te rijden waardoor - zeg maar - de conditie verbeterde. Spontaan ontstond de behoefte om anders te fietsen met als gevolg een nieuwe groep met een specifieke eigenheid en een andere nadruk. De C-ploeg en de koffieclub waren een feit. Een heugelijk feit omdat het belangrijk is dat iedereen kan fietsen op de manier die haar of hem het beste ligt. Alice en Marc zijn als fietsers uit het goede hout gesneden. Alice leeft op als ze terugdenkt aan hoe ze ‘door koude, weer en wind’ reden. ‘Soms waren we zo vuil dat we niet eens in Den Hoorn binnen mochten,’ vult Marc aan, ‘soms trok Rini plasticzakken over de stoelen.’ Voor ons zitten terecht trotse ‘Flandriens’, wielertoeristen die houden van hun sport, van hun ploeg, van hun club. Wat later vertelt Alice over hoe ze in de week gingen trainen – de rit verkennen! Marc voegt er lachend aan toe: 'soms was het meer pinten pakken dan trainen'  – de tijd van toen … herinneringen! Ze kijken elkaar even aan, glimlachen en delen hun herinneringen honderduit. De Gouden Tijden van De Spartaan; fietstochten, pannenkoekenbak, ’s middags familierit – ’s avonds thema-avonden, echt je kan het zo gek niet bedenken of het kwam aan bod. Toon Van Laer (de voorzitter van toen) en Marleen bleven ideeën spuien. ‘Ja, dat waren tijden’ Alice en Marc zijn niet meer te stoppen. Soepeltjes borrelt op dat het wel een wee van de eigen groep en later van de hele club voor Alice en Marc altijd prioriteit nummer één was. Samen met anderen wilden zij de club meer laten zijn dan louter een fietsploeg. Sociale en vriendschappelijke verankering gold als leidraad wat leidde tot uitwisseling met Heineken in Nederland en Pelfort in Frankrijk. De tijden veranderen: de mensen leven en beleven hun leven nu totaal anders; en zo veranderde ook De Spartaan. De club dobberde mee op de deining van de maatschappelijke onderstroom en zette zeilen bij om op koers te blijven.

Wie niet veranderden zijn Marc en Alice. Beiden zijn overduidelijk heel betrokken, bezield. Je voelt hier de liefde voor de fiets, maar zeker ook voor de mens op en naast de fiets. 'Fietsen is buiten komen, bewegen, de babbel nadien,' oppert Alice ‘En je houdt er vrienden aan over,’ vervolgt Marc, ‘goeie vrienden.’ Zij zijn allebei steevast betrokken bij zoveel mogelijk activiteiten. Daarenboven waren ze beiden lid van het bestuur: Marc zelfs drie of vier jaar voorzitter. Alice vervoegde het bestuur, samen met Greet en nadien Maaike, om de vrouwelijke stem te laten weerklinken. Vergeten we ook niet dat Marc van bij aanvang ritcommissaris is, wat hij tot op de dag van vandaag met veel plezier en inzet is blijven doen. Je ziet hem opleven als hij vol vuur vertelt over ‘met twee naast elkaar rijden, niet op het andere rijvak, het moet veilig blijven …’ Marc op zijn best – typisch kritische Marc die geen blad voor de mond neemt. Alice – dat hadden we eerder al horen vertellen – kent alle ritten. ‘Zij is een rondrijdende encyclopedie,’ zegt Marc, ‘’t Is toch waar, jij hebt niet veel nodig om een rit te onthouden.’ Alice blijft wat op de achtergrond, maar bevestigt dat ze graag op de hoogte blijft van nieuwe ritten waarvan Greet en Ronny er vele hebben aangebracht? Door haar terreinkennis wijst Alice tijdens de ritten de mogelijke ‘gevaren’ aan. Zij is zo een beetje de stem van de GPS van de 25-groep.

Tot slot onderlijnen beiden dat zij trots zijn op de ATB-tocht: voor wat die is en waar die voor staat. Alice stelt onomwonden: ‘Ik sta volledig achter de ATB-tocht,’ je ziet in haar blik dat het haar menens is, ‘omdat onze ATB uitgroeide tot een gekend evenement waar de mensen naar uitkijken en naar afzakken. De Spartaan maakt een mooie ATB-tocht die we aan de mensen moeten blijven aanbieden.’

De ogen van Marc lichten wat op als we vragen naar eventuele favoriete fietsen. Hij droomt van een Pinarello, maar … hij wil en zal nooit iets anders kopen dan een Jan Janssen daarvoor is Jan hem te dierbaar. Hij rijdt dan ook op een Jan Janssen Quarante (speciale editie uitgebracht toen het 40 jaar geleden was dat Jan de Tour won). Alice reed op een Jan Janssen damessportfiets en toen die een tijdje niet meer op de markt waren kocht ze een elegante Ridley met een Shimano Tiagra Triple.

Als voorbeeld noemt Marc Edwig Van Hooydonck voor zijn zuiverheid, voor diens oprechtheid. Alice heeft niet echt een voorbeeld – we vermoeden dat haar Marc haar grote voorbeeld is (maar dat houden we onder ons!).

Als goede raad geeft Marc ons nog mee: ‘Rijden zoals het hoort (de wegcode), met twee en niet met drie naast elkaar – veiligheid primeert! Alice wikt haar woorden en oppert een wens: ‘Meer vrouwen bij de 25.’ Daar heeft ze overschot van gelijk, de 25 is een sportieve en vrouwvriendelijke ploeg – Dames, denk er eens over na en waag je kans!

Een beetje stilletjes bekijken we onze nota’s. Alice en Marc, dit is indrukwekkend hoe twee mensen zo samen op een lijn kunnen staan. Gemeend eerbiedig maakt De Spartaan een diepe buiging voor jullie beiden! (RS)

terug naar startpagina: klik hier