Jefke en Nick

Vader en zoon Nick en Jef Govaerts rijden bij 30 en de34-groep

Jefke

Jong en oud zijn belangrijk voor De Spartaan en vinden elkaar ook bij De Spartaan. De oudste klepper van onze club kwam reeds aan bod en het gesprek met de oudste vrouwelijke flapuit ligt in de schuif voor volgende week. Beide ‘ouderen’ lopen over van de energie: het lijken wel jonge veulens. Goed, het ideale moment om onze jongste een keer aan het woord te laten en als we daar zijn (en als hij braaf is) kunnen we in één keer ook zijn vader Nick aan de tand voelen. Volgens Nick loopt Jefke al de hele dag zenuwachtig rond – zijn zus beaamt het. Jef Govaerts zoon van Nick is pas zestien maar speelde reeds 10 jaar competitiebasketbal. Toch krijgt hij ergens in februari 2011 plots de kriebels (op 14 februari krijgen er veel de kriebels) om op een racefiets te springen. Hij rijdt met een Ridley Basic niet zomaar een beetje rond – nee, hij heeft de microbe goed te pakken. In oktober van datzelfde jaar grabbelt hij een MTB vast en host met zijn vader en vrienden door de bossen dat horen en zien vergaan. Iedereen heeft al in het snuitje dat dit kereltje met een fiets overweg kan. In de zomer van 2012 zegt hij het basket vaarwel en sluit hij aan bij den 30 van De Spartaan waar hij vanaf dag één een graag geziene gast is (met zijn chocomel – wat echt wel iets om is om trots op te zijn!). Hij zit wat stilletjes in het peloton maar kan zijn energie niet echt wegsteken. Al vrij snel wil hij aan de kop rijden en doet dat geregeld onder begeleiding van enkele ouderen die onmiddellijk zien wat voor vlees ze in de kuip hebben. Het duurt dan ook niet lang of ons Jefke begint met de 34 mee te rijden. In het begin switcht hij regelmatig tussen de 30 en de 34. Vanaf dit seizoen is hij bijna niet meer weg te slaan bij de 34 waar hij zich maar al te graag mengt in het vrij stuk. Een leuke anekdote is de rit van de 34 met de twee vrije stukken waar Jefke de eerste keer 6de was en het tweede vrij stuk zelfs 4de  was – ze zullen met hem moeten rekening houden.

Jefke is een voorbeeld voor velen: zo draagt hij altijd een helm ook als hij alleen gaat trainen. Daarenboven liet hij zich grondig testen bij Nottebohm. Dat is verstandig voor iedere wielertoerist! Jefke kreeg uiteraard groen licht – Proficiat Jef!

Voorts deed Jef reeds drie keer mee met een de Wielerstage van Sporza in Kluisbergen (Vlaamse Ardennen). Tijdens die stage trainen ze in groep van maandag tot vrijdag en rijden 1 dag op de piste en 1 dag met een BMX, ze kregen ook een sessie voedingsleer (niet dat Jefke van enig grammetje te veel kan verdacht worden). In totaal reden ze die week 480 km met één keer zelfs een koers van 38 km langs het kanaal (dat met de hinderstrepen). Zij haalden tijdens hun koers een gemiddelde van 45 km. Ze beklommen in die week o.m. : de Koppenberg, de Vesten en de Muur, de Hotonde, de Kluisberg en reden over de kasseistroken naar de piste van Roubaix maar er is meer …

Jefke beklom verleden jaar op zijn 15 de Mont Ventoux via Sault in 1 uur 35 op een verzet van 39 x 27. Klimmen gaat hem als pluimgewicht goed af. Hij klimt heel graag liefst lange stukken zoals de Ventoux: dat ervaart hij als echt leuk. Fietsen is echt zijn ding. Hij voelt er zich in zijn sas en hij is heel technisch. Zelfs zo technisch dat sommigen die al wat leeftijd hebben dat niet altijd goed kunnen inschatten. Daar kan hij beter wat op letten, maar nu hij bij de 34 rijdt kan hij zijn hartje ophalen.

Jefke reed reeds op een Ridlye Basic met Campagnolo Veloce, nu rijdt hij met een getunede BTwin Facet 7 (zou dat verwijzen naar 007?) afgemonteerd met Campagnolo Centaur. Hij ziet op naar Cancellara omdat die man zo attent en vriendelijk is tegen de supporters.

Als tip geeft hij mee: altijd een helm dragen, opletten met vol in de remmen te gaan voor een bocht en misschien wat meer roepen als er putten in de weg zijn?

Ambitie: zou graag koersen op de weg (veld en bos louter voor het plezier en de conditie).

Nick

Wat ons opviel was dat de zus van de Jef nooit van zijn zijde week (schuilt daar de toekomstige manager?). Vermoedelijk wel want wanneer we het gesprek verder zetten met Nick verwijdert zij zich discreet (Nick moet het zelf rooien – hoewel Jefke blijft in de buurt).

Nick had niet echt een choco in de hand maar veeleer een visbokaal met een bodempje van da straf (Urbanus)! In 2000 sluit hij zich aan bij De Spartaan. De 21ste eeuw staat voor de deur dus hij wil die meteen goed aanpakken of misschien hebben zijn makkers Raf Van Nuten en Jan Jacobs hem wel overgehaald met al dan niet zachte dwang. Vroeger reed Nick al met zijn broer op de MTB in het bos en nadien reed hij eens met de crossfiets van de Raf mee met De Spartaan. Dat beviel hem zo dat hij vertrokken was. In het begin even met de 30-ploeg en vrij snel naar de 32-ploeg en dat ging goed. Hij kon vlot mee tegen 32 en het vrije stuk deerde hem niet. Toen uiteindelijk de Danny’s (klinkt toch beter dan de Romeo’s?) in de club kwamen ging Nick terug naar de 30-ploeg om daar mee de boel op stelten te zetten. Want, zeg nu zelf Danny Lamoury, Danny Rogiers, Jan Jacobs, Raf Van Nuten en Kim Govaert – dat is ambiance verzekerd stuk voor stuk echte Spartanen, echte clubmannen sociaal en met het hart op de juiste plaats. Het was niet meer dan logisch dat Nick bij die mannen zou blijven. Trouwens, met hen reed en rijdt hij ’s winters op de MTB in het bos.

Trainen doet hij nooit doordat zijn drukke job dat niet toelaat. Hij probeert regelmatig te joggen wat ook niet echt altijd lukt. Dat neemt niet weg dat zoonlief hem verleden jaar meesleurde naar Sault om de Ventoux te beklimmen. Nick had zijn MTB opgepoetst, zijn benen ingesmeerd, zijn vrouw meegenomen als steun en toeverlaat en 20 schietgebedjes gepreveld. Hij had best wel wat schrik van dat klimmen, anders dan zijn zoon is hij geen klimmer. Trouwens hij doet het niet graag, traint niet genoeg en heeft iets teveel gewicht (zegt hij zelf). Hoe het ook zij, op zijn MTB op een klein verzetje tegen zijn eigen tempo geraakte hij toch op 1 uur 59 boven en viel het best mee. Van de wind hadden ze gelukkig geen last, wel van de zon die op sommige plaatsen nijdig kan branden (het was dan ook augustus).

Als eerste fiets reed Nick op een stalen kader van Sirocco die zijn broer uitrustte met Campagnolo Veloce. Nu rijdt hij met een Columbus Campagnolo Centaur. Nick heeft totaal geen voorkeur voor welke fiets dan ook als hij maar ‘goed marcheert’.

Een voorbeeld in de wielerwereld heeft hij niet want Nick was geen wielerliefhebber, sterker nog hij keek nooit naar de koers. Hij benadrukt dat sinds hij zelf fietst hij wel graag naar koers ziet omdat hij nu begrijpt hoe die mannen afzien en wat het beteken een ‘cartouche’ verschoten het hebben.

Als goede raad mikt Nick op veiligheid en de gevaren van het wielertoerisme waarbij oplettendheid in de groep en goede onderlinge communicatie belangrijk zijn. Nick oppert zelfs het voorstel om daarover eens met de 30-groep samen te komen en dat eens te bespreken, juist omdat veiligheid zo belangrijk is! Daarom ook sluit hij af met de vraag aan iedereen om toch een helm te dragen wat absoluut geen luxe is.

Jefke en Nick jullie weten duidelijk wat jullie willen en De Spartaan wil jullie van harte bedanken. (RS)

Om terug te keren naar de startpagina: klik hier