Adrienne

Vrijdag 13 september 2013

Adrienne Cleynhens – Van Oorschot, koprijdster van de 20-groep

Bij De Spartaan staan de dames voorop. Zij worden als het ware op handen gedragen en zo hoort het ook. Dames en wielrennen mocht dan in de beginjaren van het wielrennen wel de ‘uitzondering’ vormen, vandaag de dag heeft een serieuze kentering plaatsgevonden. Grote dames zoals Leontien Van Moorsel, Jeannie Longo en zeker Marianne Vos hebben daartoe bijgedragen. De Spartaan prijst zich niet weinig gelukkig dat ook wij verschillende grote dames onder onze leden tellen – die allen ‘in de kijker’ zullen worden gezet. Misschien beginnen we best me onze ‘uitzondering’ onze eigenste Marianne Vos niemand minder dan de immer rad van tong en steeds van energie overlopende Adrienne 74 jaar jong en nog steeds koprijdster van de 20-groep.

Niet weinig trots en een beetje onwennig bellen we aan. Eén brok levenslust opent de deur terwijl ze haar kleindochter in het oog houdt (instructies geeft) vertelt ze dat ze ons als had zien aankomen en voegt er in een lichtflits aan toe waar haar Willy is, wat hij is gaan doen en wanneer hij zal terug zijn. Intussen doorlopen we verschillende kamers, regelt zij van alles voor de kleindochter: een speeltje, een boekje – we kunnen amper volgen en happen naar adem. Eén ding staat buiten kijf we hebben hier te maken met een fenomeen. Ongewild gaan onze gedachten terug naar de legendarische woorden waarmee de Italiaanse sportverslaggever van weleer altijd zijn reportages begon als Fausto Coppi aan de leiding reed: ‘Un uomo solo al commando’. We kunnen niet anders dan vol bewondering naar Adrienne kijken en denken: ‘Una Donna solo al commando!’.

Drie tellen later zitten we aan tafel met een kopje koffie voor ons en de keuze uit zoveel gebak en koekjes als we maar wensen. In tegenstelling tot Adrienne moeten wij wel aan onze lijn denken. Dus we bedanken voor de zoetigheden. Dan gaat ze van start, zoals ze dat iedere zondag doet, het is opletten of we zullen het wiel moeten lossen. Juist weet ze het niet maar ze zal ongeveer twintig jaar lid zijn. Het begon allemaal via haar zoon David die toen al een hele tijd bij De Spartaan reed. David amuseerde zich er goed en vertelde er dan ook regelmatig over. Hij wist ons Adrienne uiteindelijk over de meet te trekken om ’s zondags ook te gaan fietsen. Hoewel Adrienne haar gezin zijn gevestigde waarden binnen De Spartaan waar eigenlijk zowel haar man Willy als haar zoon David reden. ‘In ieder geval,’ zegt ze terwijl ze nog eens bijschenkt, ‘toen ik begon mee te rijden was er nog maar één groep met Dames die door Maria en Els gestart was en waar Marc Van Belle koprijder was.’ Adrienne vertelt zoals ze fietst, energiek, flitsend maar attent. Zij houdt van fietsen, van sporten. ‘Komaan hé, zeg, wij zijn toch geen seniorenclub,’ zegt onze 74-jarige jongedame plots. Nee, Adrienne als we jou zo bezig zien en horen: nee, dan moeten we jou volgend seizoen bij de 34-groep zetten – en dan kunnen de mannen maar beter op hun hoede zijn want als Adrienne er klaar voor is … En ze is er altijd klaar voor, ze kan niet wachten tot het zondag is en als de rit voorbij is heeft ze spijt terwijl ze alweer uitkijkt naar de volgende zondag. Hoewel ze in feite vroeger niet echt sportief was of althans toch nooit sport deed, heeft ze het nu wel flink te pakken. Fietsen daar gaat ze voor, maar … boven alles het moet gezellig blijven. Dat is juist de sterkte van de damesploeg de gezelligheid, de leuke sfeer!

Toen na een aantal jaar – vraag haar niet juist wanneer, datums houdt ze niet echt bij – enkelen op een andere manier gingen fietsen en de C-ploeg (de 25-groep) ontstond, reed Adrienne eerst nog met hen mee maar spoedig keerde ze terug naar de dames (de koffieploeg). Adrienne zegt wat ze doet en doet wat ze zegt: fietsen goed, maar het moet gezellig blijven en dat vult zij het best in met haar vriendinnen van de damesploeg waar zij nu koprijdster werd samen met Marie-José De Lang (bij wie nu links en rechts wat onderdelen moeten bijgevijld worden, maar dat komt wel snor), maar ook Rita en Greet rijden geregeld mee aan de kop. Ook Anja schuwt het kopwerk niet, maar wil het niet afpakken van de oude garde. Iets wat Adrienne bij Anja zo weet te appreciëren, Anja die trouwens veel voor de club doet en altijd vriendelijk en attent is. In een onstilbare woordenstroom rijgen de weetjes, nieuwtjes en leuke anekdotes zich aan elkaar. Adrienne zit echt midden in het fietsgebeuren en dat wil ze ook zo. Daarom traint ze zo vaak ze kan op dinsdag met de andere dames. Hoewel het dan meestal rustig aan gaat, een beetje een kroegentocht terwijl Adrienne altijd staat te popelen om er voluit voor te gaan. We denken dat zelfs Marianne Vos wel eens zou afhaken als we ons Adrienne bezig zien en horen. Maar van afhaken wil Adrienne nog helemaal niet weten. Zij hoopt dat ze nog vele jaren kan doorgaan op dit niveau. Geen mens die eraan twijfelt!

Onze levenslustige brok energie toont ons heel trots haar Jan Janssen Vuelta waar ze altijd mee gereden heeft en waar ze heel tevreden van is. Ze wil geen andere. ‘Een goei veloke, zegt dat maar tegen de Jan Janssen,’ zegt ze heel kordaat. We zullen het hem zeker zeggen en hij zal het graag horen dat Adrienne er zo over denkt.

Haar voorbeeld op de fiets was Eddy Merckx, ‘Goh, dat was nogal ne coureur. Daar hebben we uren naar zitten kijken.’ Maar ja, de Jan Janssen ook dat is niet alleen een grote coureur maar ook nog eens ne vriendelijke mens.

Als goede raad geeft ze mee: ‘Draag altijd een helm, je weet maar nooit – het is gauw gebeurd en dan is het te laat.’ Voorts hoopt ze dat de sfeer blijft zoals die altijd geweest is en dat ze nog vele jaren kan doorgaan.

Adrienne, wie twijfelt daar eigenlijk aan? Ze denkt en spreekt zoals ze leeft en fietst: je moet haar wel graag zien en De Spartaan ziet haar ook heel graag, bedankt Adrienne en blijf maar gas geven. (RS)

om terug te keren naar de startpagina klik hier