Els en Maria

The Founding Mothers van de damesploeg

Vandaag genieten we het voorrecht om op bezoek te gaan bij twee enthousiaste jongedames die weten wat het goede leven is. Filosofen piekeren daar al duizenden jaren over in alle windstreken van moeder aarde maar voor Els en Maria staat het wel vast wat het goede leven betekent. Gaandeweg zullen wij daar stap voor stap niet alleen over ingelicht worden, maar we zullen niet kunnen ontsnappen aan de vereiste inwijdingsrituelen.

Els komt iets later binnen, ze komt van BOZ: ze moest nog werken! Zonder veel omhaal opent zij het gesprek op een gemoedelijke manier. Misschien doen we vandaag maar beter de boeken toe en babbelen gewoon gezellig wat bij een bakje koffie en enkele lekkernijen. Nee hoor, zo gaat die vlieger niet op, De Spartaan staat bovenaan. Trouwens Els en Maria hadden al veel eerder ‘in de kijker’ moeten staan. Daarom potlood slijpen, wat naar voren schuiven op het puntje van de stoel en luisteren maar:

De dames overleggen hoe het juist allemaal begon. Op den tennis! Els en Maria hebben elkaar beter leren kennen op de tennisclub. Nadat zij de nodige aces geslagen hadden, gingen zij de zondag naar de Roskam het clublokaal van de fietsclub waar hun mannen bij fietsten (De Spartaan, maar wat had je dan gedacht?)! ‘Hoe lang is dat nu weer geleden?’ ‘Ja, dat is toch al een tijdje’ ‘Frans, weet jij het niet’ Frans zit snooker te kijken met zijn arm in een mitella (geopereerd aan de schouder: een paar pezen die vervangen werden door elastiekjes). Enfin, na beraad houden we het bij meer dan 22 jaar geleden. De jonge meiden besloten toen om niet zomaar iedere zondag wat koffie te zitten leuteren. Nee verdorie, zij wilden actief als ze waren – meiden van hun tijd – zij wilden er tegenaan: het heft in eigen handen. Dus besloten zij om samen wat te gaan fietsen? In eerste instantie was dat zomaar op een gewone fiets ergens naartoe rijden, zonder echt een plan of een doel.

Via het Putse sociale netwerk sijpelden de ene na de andere binnen om mee te rijden. Op een goede dag kwamen Willem en Gré ook aansluiten (later zelfs met een tandem). Willem begon wat ritten uit te stippelen, net zoals later Benny en Rita. In feite kreeg op die manier de damesploeg zo een beetje vorm, structuur. Els preciseert dat de dames in den beginne nog geen tenue hadden (heren, niet beginnen fantaseren); En ze wilden dat ook niet (misschien toch beginnen fantaseren?) Nee, nee gelet op de tijdsgeest waren die truien veel te strak. Daarom kregen de dames een blauw T-shirt en een sweater en eenmaal gekleed groeiden zij uit tot een heuse B-ploeg met: Wendy, Greet, Dini, Marion, Agnes enz … Toen Willem op een dag naar Spanje vertrok (was hij sinterklaas?) werd Dini door Hare Majesteit de Koningin op Soestdijk ontboden en prompt benoemd tot ritcommissaris, klassement bijhoudster en minister van financiën. Dini zorgde goed voor de centen. Els bednadrukt: ‘Jaja, dat hebben we altijd gedaan: pinten pakken.’ Heu, wij zijn de laatsten die dat zullen tegenspreken, want als bij de dames de kroonkurken van de flessen vliegen ….

Gelach, ze kijken elkaar aan en vervolgen samen: ‘Wij rijden nu al jaren en jaren, maar we letten niet op, we volgen gewoon, we tetteren er op los.’ Gegiechel, ‘Als we de ritten nu op ons eigen moesten rijden, we zouden het niet weten.’ De hoofdzaak blijft plezier maken, het moet gezellig zijn en bij ons geldt: we stoppen onderweg voor een kopje koffie. Onze ritten zijn zo geregeld dat er altijd onderweg wel iets is om te stoppen. Els voegt eraan toe: ‘Met een lekker gebakje.’ Iedereen vindt dat leuk en we houden het zo. Ja, wij beginnen al te twijfelen in welke ploeg we volgend jaar zullen starten.

Natuurlijk zijn wij ook niet blind. De tijden veranderden en met hen het wielertoerisme. Ons ploegje breidde uit en verjongde. Anderen wilden anders gaan rijden – een tendens die je vandaag nog voelt in alle ploegen: er komen toch geregeld nieuwe ploegen bij? Wel, zo verging het ook onze groep. Op een gegeven ogenblik splitsten enkelen zich af: een beetje het ontstaan van de verschillende groepen, wat nu zo typerend is voor De Spartaan. Bwa, misschien mogen we zelfs zeggen dat daardoor zo’n 10 jaar geleden de echte ‘damesploeg’ gestalte kreeg. Wij willen het vrouwelijke blijven benadrukken: onze haren netjes, de make-up zit goed, liefst geen regen. En … geen te lange ritten, niet te snel en vooral een koffie of een borrel – dat is de essentie, daar gaat het in de damesploeg om: gezelligheid!

De Gouden Jaren van De Spartaan

Els haalt haar papier boven. Oei, wat staat er ons nu te wachten?

Dat waren de uitwisselingen naar Heineken, ’s Hertogenbosch, Pelfort in Frankrijk met BBQ en buffet. Zeg en de familieritten, de blindenrit, de Luchtballon, thema-avonden met verkleedpartijen. Els veert recht, ze ziet alles weer voor haar ogen die beginnen glinsteren: we verkleedden ons als Chinees, Amerikaan, Turk noem maar op. De Spartaan was toen op en top sociaal. Els wijst er wel op dat de club toen veel kleiner en overzichtelijker was.

Maria begon op een gewone fiets Gazelle, dan een tijdje een koersfiets, maar ze rijdt nu terug op een gewone fiets en dat vindt ze prima zo. Haar favorieten in het peloton waren Leontien van Moortsel en Jan Janssen

Els begon op een koersfiets Vitesse, daarna wist ze via Tinneke Koel een Jan Janssen-koersfiets op de kop te tikken en daar rijdt ze vandaag nog steeds mee. Haar favorieten zijn eveneens Leontien van Moortsel en Jan Janssen.

Goede raad

Maria: Dames, blijf zo lang je kan meerijden tegen een lekker tempo want het is toch zo leuk.

Els: Voelt zich kiplekker bij de dames waar de zondagen heuse feestdagen zijn.

Beiden: Hartelijk dank aan onze koprijdsters Adrienne, Greet, Rita, Marie-José!

Over het clublokaal: Den Hoorn was altijd perfect. Rini deed altijd overal zijn best voor. Het sluiten van Den Hoorn maakte ons eigenlijk een beetje dakloos. Ze willen beiden uitdrukkelijk stellen dat zij helemaal niet tevreden zijn bij het Hollands Hof. (Lievelingen dat hebben we vorige vrijdag netjes voor jullie in orde gebracht – nu wonen we terug in De Biezen.).

Een diep respect overvalt ons na dit gesprek. Deze twee deernen houden van de damesploeg en van De Spartaan. Zij dragen die groep in hun hart, het is dan ook een beetje hun kindje. Els en Maria, bedankt om de damesploeg op te richten, om ze te koesteren want zo hebben wij vandaag een werkelijk uitzonderlijke groep in onze club (de woorden van Jan Janssen, zie zijn ‘in de kijker’). Meer dan wie ook ben ik maar al te trots op de Ladies, daarom maak ik nederig een diepe buiging. Els en Maria, De Spartaan beseft maar al te goed wat jullie voor de damesploeg betekenen, hartelijk dank (RS)

terug naar startpagina: klik hier